"Matka odchodzi" - premiera

Serdecznie zapraszam na premierę spektaklu Matka odchodzi na podstawie Tadeusza Różewicza, w mojej reżyserii, w ramach V Festiwalu Teatrów Błądzących w Europejskim Ośrodku Praktyk Teatralnych „Gardzienice”.

adaptacja sceniczna i reżyseria: Michał Zdunik

scenografia: Dorota Budacz

muzyka: Michał Zdunik

występują:

Małgorzata Wojciechowska
Łukasz Borkowski

fortepian/fisharmonia: Katarzyna Wesołowska

W spektaklu wykorzystano następujące utwory Tadeusza Różewicza:
teksty z książki poetyckiej Matka odchodzi oraz wiersz Czas na mnie

Produkja: Europejski Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice”.

Program Festiwalu
Strona spektaklu na Facebooku

"Ruch Muzyczny": eseje

Drodzy Państwo,

zachęcam do lektury moich esejów, które powstały w roku akademickim 2014/15 i były publikowane na łamach "Ruchu Muzycznego". Oto linki do nich:

Dialogi i spotkania. Hilliard Ensemble na pożegnanie (2014 nr 12)
Podróż do kresu nocy. Schubert – Müller – Barańczak (2015 nr 3)
Dysonanse albo palimpsesty. Radwan/Grzegorzewski (2015 nr 4)
W najczulszym punkcie zmysłów. "Oko i ucho" Franciszki i Stefana Themersonów (2015 nr 6)
Kanon XX/XXI: Arvo Pärt (2015 nr 9)

Serdeczne pozdrowienia -

mz

Park

1.

Wracał. Zawsze wracał. Ciągle powtarzał sobie – już nigdy, to ostatni raz, ale nie mógł przestać. Wchłaniało go aż to samych głębin jego pamięci, nie pozwalało się uwolnić. Dlaczego więc wtedy był przekonany, że uda mu się z tym skończyć, ze następnego powrotu nie będzie?

A jednak, jak w tamten dzień przekraczał bramę parku – jak setki, tysiące razy – wiedział, że granica nieznanego, którą zawsze bał się przekroczyć, będzie ostatecznie zniesiona. Ale przecież nic tego nie zapowiadało. Słońce chyliło się ku zachodowi. Mrok powoli rozlewał się w parkowych alejkach. Latarnie mdłym światłem delikatnie rozświetlały kamienne dróżki, zanurzone w morzu zgniłych liści. Stawiał kroki powoli, prawie dostojnie, nigdzie się nie spiesząc. Skoro nikt na niego nie czekał, miał dużo czasu. Samotność przeżywana wśród ludzi, nawet jeśli to ostatni, zagubieni gdzieś spacerujący, ma w sobie posmak elitarnej egzaltacji: oto idę sam, bo chcę, nie wstydzę się tego, no bo przecież do życia absolutnie nikt nie jest mi potrzebny. Co więcej, takie przemierzanie pozwala na staranne namalowanie, jasnymi, jednoznacznymi barwami portretu pesymistycznego artysty, którego jedynym towarzyszem jest własny geniusz. Nic to, że to była tylko próba wyłowienia się z głębokiego morza rozpaczy. Ale przecież inni nie musieli, nawet nie mogli o tym wiedzieć.

Zatrzymał się przy stawie. Zaczynało padać. Krople mąciły gładką jak tafla lodu powierzchnię wody. Łabędzie, wystraszyły się przejmującego chłodu jesiennego deszczu i schowały się do drewnianego domku na środku jeziorka. Panowała nieprzyjemna cisza, która zapowiadała umieranie. Wtedy, wiele lat temu, było zupełnie inaczej. Pamiętał dobrze: jasny dzień, radosne okrzyki dzieci, drżące od upału powietrze. Stał dokładnie tak samo, w tym samym miejscu. Chciał im pokazać wszystko, od nowa, czuł się trochę domorosłym bogiem, który dla nich nazywa rzeczy. To jest dobre, od tego zaczyna się świat. Jedyny raz był stworzycielem wszelkiego porządku. Chodził z tą grupką dzieci po parku, opowiadał o łabędziach, źródłach wód, podniszczonym pałacu, chacie Wielkiego Pisarza, który jednak pisał o bardzo smutnych spawach. Dlaczego to robił? Coś, czego nikt nie chciał podjąć się nikt inny. Nikt go nie rozumiał. Nawet jemu samemu trudno było to wytłumaczyć. Zesłanie – inaczej przecież nie dało się tego nazwać. Chociaż nie, powód był. Tak banalny i prostacki, że nawet – sam przed sobą – nigdy głośno go nie wypowiedział. Nadal padał deszcz. A on patrzył w zwodniczą, zaskakująco głęboką toń wody.

Styczeń

Nigdy nie wiadomo czy się wróci. Wypadki chodzą po
ludziach - szybkim krokiem, urwanymi oddechami i zerwanymi
połączeniami telefonicznymi. Dopiero zaczyna się zima. Śnieg
wszystko odbija, nawet tamto. Wtedy. Ukryte. Zostań jeszcze.
Tylko przez chwilę. Boję się, że już nie będzie dnia. Albo to tylko
przemęczenie. Będzie można chwile odpoczać. Tak, za dużo stresu.

Chociaż może to co innego. Ale jak to nazwę, to wszystko straci
swój niestabilny sens. Jesteś tu już tak długo, a zawsze widzę
Cię jakby od nowa. Odkrywanie ciała. Gładka powierzchnia skóry.
Może to wszystko jest zbyt proste, może ludzki język tego nie
wytrzymuje - historii zbyt banalnych, aby je wypowiedziec. Ale

to wszystko nieważne. Trzeba wyjechać. Postaram się być na czas.
Już wszystko na swoim miejscu. Ile to już czasu? Zdaje mi się,
że jeden dzień. Albo jakby to było od zawsze. Tak, czas zakrzywia

nerwowe poczucie rzeczywistości. Wszystko od początku i zawsze
na końcu. A jeśli to jest własnie ta upragniona wieczność? Może
nie warto bać się wtedy śmierc? Spokojnie, to tylko

przemęczenie.