scena dla dwójki aktorów

scena dla dwójki aktorów

Kiedyś spałem z tamtą kobietą.

Gdy zasnęła, zrobiło się dziwnie niezręcznie i chciałem wstać, ale poczułem, ze nie mogę. Tłumaczyłem to sobie bólem stawów i przemęczeniem, albo że coś uciskało mi jakiś nerw,

ale to nie było to.

Zostałem w łóżku, które już wtedy było obce i niemoje.
Otoczony ze wszystkich stron murami z poduszek i małymi pagórkami, które tworzyły       
        wgniecenia na kiedyś białym prześcieradle.

Nie mów mi o tym.

Dlaczego?

(milczenie)

Poczekaj, dokończę.

Nie mogłem się wydostać.

Poczułem perfumy, których używała; to nie były żadne szczególne, ale przenikające w swej   
     dobitnej konkretności.

Jedyną cechą tego zapachu, było to, że to był jej zapach. Zacząłem się wpatrywać w nieobecne
    ciało obok, które już do mnie nie należało.

Smugi potu rozlewały się po ramionach w tylko sobie wiadomych kierunkach. Gdy byłem
    blisko, przyklejały się do mojej skóry

i odklejały od niej z szeleszczącą melodią, która należała tylko do niej.

Tak samo jak do niej należał nierówny rytm oddechów,

zapach, gdy już było po wszystkim, chropowata powierzchnia skóry...

Przestań, naprawdę.

Ale ja tylko...

Nie chcę tego słuchać, mówiłam Ci. Nie możesz przestać o tym mówić?

Właśnie o to chodzi. Nie mogę.

Dlaczego?

Chodź tu bliżej.

(pauza)

Jeszcze bliżej. Proszę.

(pauza)

Czekałem, i nadal nie mogłem wstać.

W powietrzu poczułem jakąś nerwową obecność śmierci.

Znaczy nawet nie o umieraniu tu chodziło, niebo było spokojne,

żadnego dźwięku za oknem,

ale o to, że to było coś ostatecznego,

na całe życie.

Jakby zapadał nade mną wyrok, jakiś bezlitosny, nieobecny kat mówił:

nie zapomnisz, ten zapach, to szeleszczenie...

(pauza)

Wiedziałem wtedy, ze od teraz będę uginał się

pod tym ciężarem tego obrazu i dźwięków. Zaskoczyły mnie w pół drogi

między zostaniem a odejściem,

    -choć wtedy już na pewno wiedziałem, że to nie ma sensu.-

Trzymało nas tam czyste przyzwyczajenie, znajomość tamtej sypialni, kształt rąk.

Wyjdź stąd natychmiast teraz (mówiłem sam do siebie).

Ubrać się, wyjść, pobiec gdzieś daleko,

nie patrząc gdzie,

i nawet nie krzyczeć

- bo bałem się, ze to słowa znowu coś przypomną, ten zapach...

(pauza)

Ale,.. Nie wiem, wiesz? Nie wiem, w ogóle Cię nie rozumiem.

Ja siebie też nie.

Śpij już, proszę.

Ale ja się nigdy nie budzę -

    nie słuchasz mnie, nie rozumiesz?

Słucham, ale...

To posłuchaj jeszcze chwilę proszę

To dla mnie ważne, naprawdę

potem mogę już nic nie mówić

Już nic nie będę mówić, mów.

To od tamtego momentu zaczął się sen

albo chyba trwał zawsze od dawna, a ja się

po prostu nigdy nie budziłem? Nie wiem dzisiaj

od kiedy upłynęło tyle nocy, tyle razy stawało przede mną

to dawne, ale aż za wyraźne objawienie, nie jestem

w stanie już rozpoznać cienkich granic między materią

a jej brakiem, myślą a ciałem, którego ciepło rozchodzi

się po dotyku powoli po chropowatej powierzchni skóry...

(zaraz moment co ty mówisz – tak powinna teraz

zakrzyknąć postać kobiety i powinien to usłyszeć autor

a reflektory – zapalić się na rampie rozświetlić cała

przestrzeń i jednym uderzeniem jasnych promieni

złamać chybotliwe przejście teatru i rzeczywistości

aktora i głosu, którym teraz przemawia – przemawia

z pewną dozą wątpliwości dodajmy, bo nie wie

czy postać realistyczna w ogóle może tak mówić, a

sam piszący dodawać takie fragmenty do surowej

scenicznej partytury

i teraz nie już nikt nie wie o co chodzi – skąd tutaj

pojawił się on – autor, dlaczego łamie to, czego

łamać się przecież nie powinno

jeśli mam mówić dostatecznie szczerze,

to tylko surogaty, środki zastępcze, tak naprawdę

to brak mi absolutnej bezczelności aby gdzieś

umieścić fragmenty swojego dziennika, osobistych

zapisków rachunki zdjęcia pamiątki i musi znaleźć

dla siebie wyłom – bezpieczniej byłoby pisać

powieści albo wiersze: narrator czy podmiot liryczny

to cudowne konstrukcje do uczynienia

krystalicznej apoteozy Ja a tutaj zostają

tylko didaskalia: czas miejsce rekwizyty wejścia i wyjścia

ale dostaje się najważniejsze: żywe brzmiące rozbijające

się ciepłymi wibracjami słowo warte każdych poświeceń)

(dłuższa pauza)

Zasnęłaś...?

Nie, nie, mów...

Wiesz ja nadal nie wiem jak to nazwać wszystko,

ja naprawdę nie chcę abyś mnie źle zrozumiała...

Nie martw się, mniej już rozumieć nie mogę.

Ale ja się staram, ale to umyka, jak piasek

przesypujący się przez palce

    czy to nie niektórzy

    mówią tak, ze czas się przelewa przez palce? Chyba

    lepiej mówić że przesypuje jak w klepsydrach

    szklanych pogrzebowych drewnianych

    jak wtedy, kiedy leży się już po wszystkim

    i nie patrzy się kiedy zachodzi słońce

    i już się zmierza nadchodzi noc

    a pogrzebowe klepsydry

    rozmywają się w „po wszystkim”

    bo w tym momencie pokonało się umieranie

    przesypujący się... przez palce... powoli

    zamglonymi twarzami i oddechami ciała

    jak ja mam ci o tym powiedzieć przecież

    wiesz o mnie wszystko już kiedyś ci wszystko

    mówiłem co z kim gdzie kiedy jak ale ale ale...

Ale co?

Bo to tak wszystko jakoś tak zostaje...

Słyszysz? Już tracę język, słowa rozpadają

się na jakieś pokraczne kawałki niezdolne

do niczego poza fałszywym brzęczeniem

nie zasypiaj proszę już zaraz skończę.

Ale ja nie zasypiam, naprawdę.

Dobrze, żeby to skończyć to mówić

będziesz potem mogła odejść naprawdę

zostawię ci drogę wolna i oddam klucze

do naszego mieszkania sam się wyniosę

gdzieś nieważne byle dalej by nie spotkać

się z twoim wzrokiem pełnym winy

Ale co Ty mówisz?!

Daj mi skończyć, proszę jeszcze kilka

słów kilka zdań. Proszę.

(cisza)

O tych snach chciałem Ci powiedzieć o tym

wszystkim nawiedzających mnie czasem co kilkadziesiąt

nocy o duchach jej wtedy w tej bliskości o tych

objawieniach gdzieś między mgłą a ciałem bo to

przecież były spazmy ciała, rytm oddechów, smugi potu

i które czasem powracają wiesz ja walczę z tym

od razu je odganiam ale ich obecność to

była ta rzucona klątwa raz pogrążone zatopione

w tobie drugie ciało nie zostawi cię ostatecznie

już nigdy nie wiem może nie mam racji

może tak nie jest może to nie prawda? Może

mam za mało doświadczenia ale musiałem Ci o tych

duchach powiedzieć że one są moje niemoje

jak rozpadające się szczątki przypominają:

tak kiedyś płynęła w nas krew i rzeki powietrza

szalone rozsadzające fale ciepła ja próbuje z nimi

walczyć ale to chyba nie można chyba trzeba się pogodzić?

Słuchasz mnie? Nie śpisz? Teraz możesz odejść

możesz zrobić co chcesz pogodzić się z tym

wszystko nie musisz nic mówić

(cisza, bardzo długa cisza)

(to, co się teraz dzieje, nie wiadomo, jak powiedzieć

a tym bardziej – zainscenizować, żeby nie być posądzonym

o tandetę melodramat albo i coś jeszcze gorszego!

ale co można powiedzieć odczuć?

a może by po prostu

usłyszeć najcichszy z możliwych dźwięków

szelest pościeli wywołany przez przesuwające się

do siebie dwie osoby i po chwili utwierdzają się

w przekonaniu, ze nawiedzające mgły kiedyś

żywych ciał są niczym wobec zbawczej

i zwyciężającej umieranie siły „teraz”

rozlewającego się ciepła oddechów

smug potu tego ostatecznego

wtopienia się w to drugie jedyne

i nagle, w jednej chwili

z szelestu pościeli

są coraz wyżej

i wyżej

tam, gdzie wszystko

co miało granice

bezczasowo do końca

pozbawiono

granic

(bardzo, bardzo powolne wyciemnienie świateł, dźwięk szelestu pościeli aż do całkowitej ciemności i potem jeszcze przez dłuższą chwile)

grudzień 2012 – styczeń 2013